****

i właśnie to jest najciekawsze
w tym cała ironia, w tym cały absurd
kiedy zdajesz sobie sprawę, jak wiele coś małego znaczy


co definiuje ciebie, przez co się określasz
czym siebie opisujesz, co w swoją prezencję lekko wkreślasz
bowiem, kochanie, nie wmówisz mi
że jesteś wolny od wszelkiego, że dusza twa niczym nie jest spętana


i właśnie to jest najciekawsze
w tym cała ironia, w tym cały absurd
ale nie martw się, noc jest łagodna i leniwa,
ale nie martw się, dzień trwa tysiąclecia
nie martw się skarbie, 
twoje ciało zgnije, dusza uleci gdy serce wreszcie się zatrzyma


jesteś słaby i kruchy, mając w posiadaniu największego kalibru broń
będąc tak pozornie bezbronnym, wiecznie w biegu
tak wiele istnień jesteś w stanie złamać, tak wiele śmiertelnie ranić
i właśnie to jest najciekawsze


jesteś człowiekiem, niczym więcej
jesteś człowiekiem, mięsem które zgnije
jesteś człowiekiem, pamięcią która zginie
jesteś tylko człowiekiem, przestań dopisywać sobie specjalne znaczenie

10,000days

uderzyło mnie to z całą mocą;

wciąż i wciąż, tłumacząc to na wszelakie rozsądne sposoby uciekam

przed bólem, przed rutyną, przed przeciętnością

przed wszystkim, co mogłoby mnie zdefiniować 

przed wszystkim, co mogłoby mnie wrzucić w schemat

przed wszystkim, czym gardzę,co wyśmiewam

przed wszystkim, czego się obawiam

uderzyło mnie to z całą mocą;

wciąż i wciąż, uciekam w noc, kryjąc się bladym świtem

dumnie patrząc się w srebro nieba, 

pogardliwie przymykając oczy na złoty blask

anioły wplątane w szał zmysłów

diabły spętane zasadami

boże, jaką ironią jest twój dar

uderzyło mnie to z całą mocą;

nie ma ucieczki z własnego ciała

nie ma ucieczki z własnej pamięci

nie ma ucieczki

i to zawsze jest twój wybór, 

więc winnym zawsze jesteś ty sam

uderzyło mnie to z całą mocą

zawsze na dwoje, zawsze na opak

zawsze razem, zawsze osobno

i to takie piękne, i to takie smutne

boże, jaką ironią jest twój dar

boże, zawsze nas dzielisz by ku sobie zbliżyć

boże, jaką ironią jest twój dar

zawsze i na zawsze regulowany słowami

tym, kto naprzeciw, tym, kto przy prawicy

boże, jaką ironią jest twój dar

jak kiepskim żartem jest wolna wola

lettre à un ami

nie masz pojęcia o niczym; nie widzisz mnie, nie słyszysz, i nie czujesz mojego ciała. 

nie masz pojęcia o niczym; nie widzisz mojego uśmiechu i nie widzisz ukrywanych za ciemnymi szkłami oczu. nie widzisz jak prosto się trzymam łapiąc za serce, które co jakiś czas zaczyna galopować, mrożąc ciało bólem.

nie masz pojęcia o niczym; nie słyszysz mnie, sylabizującej spokojnie i wyraźnie, głosem niskim i opanowanym. nie słyszysz, jak wdzięcznie kłamię, gdy odpowiadam, co u mnie. przecież u mnie jest wszystko w najlepszym porządku, zawsze tak było i na zawsze tak pozostanie.

nie masz pojęcia o niczym; nie czujesz zapachu mojego ciała, nie czujesz tej odurzającej mieszanki perfum, rozgrzanej skóry i dymu jaki mnie od wieków otula. nie czujesz zapachu moich włosów jaki roztacza się, gdy przeczesuje je palcami.

nie masz pojęcia o niczym; nie jesteś w stanie zrozumieć czy też wczuć się w mój ból, w moją radość, w mój smutek czy rozkosz. nie jesteś w stanie pojąć, czym się stałam, i czym jestem, nie jesteś w stanie pojąć moich zachowań i wyborów. nie jesteś w stanie zrozumieć mnie, a ja sama nie mam absolutnie żadnej chęci ku wyjaśnianiu - stało mi się obojętnym, jak zostanę opisana, zapamiętana i oceniona przez moją historię. doprawdy, nie dbam o to.

nie masz prawa do oceny mnie; nie masz prawa mi mówić, co o mnie sądzisz, co uważasz i jaką prawdę o mnie wyznajesz. nie masz prawa do mojej osoby, i nie masz prawa by wyrażać się o mnie. 

la bel aujourd'hui, mon ami. od zawsze, na zawsze;

śliczny potwór,

M